Za radą kard. Dunajewskiego Matka Małgorzata nawiązała kontakt z ks. Andrzejem Knyczem, proboszczem parafii Wniebowzięcia NMP w Oświęcimiu i przy jego pomocy rozpoczęła budowę domu macierzystego w tym mieście. Po zamknięciu przez władze carskie klasztoru ojców kapucynów w Zakroczymiu, sprowadziła stamtąd siostry do Galicji, a dom sprzedała, pieniądze przeznaczając na budowę klasztoru w Oświęcimiu.
W grudniu 1894 roku z Hałcnowa do nowego klasztoru w Oświęcimiu przeniesiony został zarząd generalny.
Do Oświęcimia przybyły również siostry pracujące na dwóch placówkach w Warszawie, które Matka zamknęła z powodu nasilających się trudności politycznych.
Przy klasztorze oświęcimskim powstawały następujące dzieła: zakład dla staruszek, ochronka dla małych dzieci, zakład dla sierot i pracownia krawiecko-hafciarska dla dziewcząt, która z czasem została przekształcona w szkołę gospodarczą dla ok. 300 dziewcąt. Siostry niosły także pomoc ubogim w domach prywatnych i przy furcie klasztornej.
- Nasza Matka rozwijała także działałność apostolską w różnych placówkach zakładanych na terenie Galicji. Wybudowała dom zakonny w Żywcu z ochronką, sierocińcem i pracownią krawiecką dla dziewcząt, objęła pracę w szpitalach powitowych w Przemyślu, Przemyślanach i w Jarosławiu. We Frydrychowicach wybudowany został dom w ochronką i przytułkiem dla ludzi osamotnionych, a także dom zgromadzenia w Stryju, z zakładem dla sierot, z ochronką, pracownią krawiecką oraz internatem dla dziewcząt. W grudniu 1901 roku powstała placówka w Drohobyczu, z ochronką i zakładem dla sierot - wylicza s. Ancilla.
Matka przez cały czas czyniła starania o zatwierdzenie zgromadzenia przez władze kościelne i państwowe. 30 grudnia 1898 roku kard. Jan Puzyna zatwierdził konstytucje zgromadzenia na 10 lat, uznając za pożyteczną działalność sióstr.
